May iniisip ka?
Oo.
Ano?
Ayaw kong sabihin. Baka magkatotoo.
Dahil makulit ka
Kilala kita. Oo, ikaw 'yun: Nagkasalubong na tayo minsan, sa LRT, sa Gotohan, sa kanto ng Aurora at Katipunan. Nagkatinginan tayo. Hindi mo ako kinausap, pero alam ko, nakilala mo rin ako. Kaya ka narito, di ba? Para sabihing, Oo, oo, ikaw nga 'yun. Naaalala kita.
na, mula noong 24 Enero, 2006, ang nakitambay dito
Wednesday, February 04, 2004
Madalas mangyari sa akin 'to. Maghahanap ng papel at ililista ang mga takdang dapat gawin.
Tenkyu note kay Ninong.
Mag-analyze ng dividendazo.
Mag-check ng papel.
Ayusin na, sa wakas, 'yung buwakananginang blog na 'yun.
Magsulat nang magsulat nang magsulat.
At maiiwan lang siyang papel, walang ekis sa maliliit na kahong idinodrowing sa gilid ng bawat dapat gawin. Walang takdang nagawa.
Ginagawa ko rin ito kung may ideyang pumapasok sa isip ko. Magsusulat ng maikling intro o ilang linyang ligaw, at ipapangako, pangako, pangako, isusulat ko ito kapag nagkapanahon. Isusulat ko, uupuan ko ito. Uupuan ko ito.
At naroon pa rin ang mga intro at linyang ligaw na iyon, santambak na pirasong papel, parang mga tuyong dahon sa bakuran. Parang dumaraing: "Kung hindi mo na rin kami gagamitin, mabuti pang sunugin mo na kami. Mas pakikinabangan pa kami ng alangaang." Kung naging itlog ang mga akdang pinagpangakuan kong uupuan, malamang nabagok na'ng mga 'yun.
O baka napisa na nang kusa, sa sobrang pagkainip. Naging dambuhalang mga ibong tutukain ako-- sa mata, sa dulo ng mga daliri, sa dila hanggang sa hindi na ako makapagsalita, di na makapagpangako. Magpakailanman.
Tama nga siguro si Naya du'n sa itinext niya sa akin kamakailan lang, 'yung isinulat ng aleng Margaret ang pangalan.
Walang ibang paraan para makasulat kundi ang magsulat.
