May iniisip ka?
Oo.
Ano?
Ayaw kong sabihin. Baka magkatotoo.
Dahil makulit ka
Kilala kita. Oo, ikaw 'yun: Nagkasalubong na tayo minsan, sa LRT, sa Gotohan, sa kanto ng Aurora at Katipunan. Nagkatinginan tayo. Hindi mo ako kinausap, pero alam ko, nakilala mo rin ako. Kaya ka narito, di ba? Para sabihing, Oo, oo, ikaw nga 'yun. Naaalala kita.
na, mula noong 24 Enero, 2006, ang nakitambay dito
wala kang katulad, manny
Monday, April 09, 2007
Pangungusap
Dahil mas madaling magsalita, nanahimik ka. Dahil ayaw mo ng madali. Umaga noon, tinawag ka ng guro, hindi ka nagsalita, anumang pilit niya. Nang pinatayo ka sa isang sulok, ibinulong mo sa pader: Huwag kang maingay, maraming nakikinig. Nasanay ka sa katahimikan, sapagkat may sinasabi ang mga kuping tansan sa kalsada, ang malagihay na kumot sa sampayan, bagaman hindi mabaybay ang kanilang mga pangungusap. Nakauwi ka na. Naghubad ka ng sapatos, at naaalala mo, sa daan, tinuklas mo ang lihim na arkitektura ng bawat puno, ng bukbuking bahay sa gitna ng riles at panaderya, ng isang patpat na pilit mong itinindig sa kalsada: Kapag wala nang anino, tanghaling-tapat na. O tapat na ang tanghali, may ibinubulong ang araw: Sa atin lamang ito. Dahil mas madaling magsalita, nanahimik ka. Dahil mas tamang makinig. Nakauwi ka na. Madilim, nakasabit ang kalansay ng mga saranggola sa mga kawad ng kuryente, kupas na ang mga kuwadrado sa sementong iniwan ng mga batang naglaro. Basag na holen, gusgusing pamato sa piko. Nakadungaw ka sa bintana. Umaandap-andap ang mga ilaw-poste. Parang may sinasabi.
