May iniisip ka?
Oo.
Ano?
Ayaw kong sabihin. Baka magkatotoo.
Dahil makulit ka
Kilala kita. Oo, ikaw 'yun: Nagkasalubong na tayo minsan, sa LRT, sa Gotohan, sa kanto ng Aurora at Katipunan. Nagkatinginan tayo. Hindi mo ako kinausap, pero alam ko, nakilala mo rin ako. Kaya ka narito, di ba? Para sabihing, Oo, oo, ikaw nga 'yun. Naaalala kita.
na, mula noong 24 Enero, 2006, ang nakitambay dito
Ang Nakikita
Friday, July 15, 2005
Ang Nakikita
Una sa lahat: kailangan mong maniwala: wala akong kayang sabihin
kundi ang mga nakikita. Nagsanib ang tubig-ulan at dura at grasa sa pitak-pitak na mukha ng kalsada; namumuo ang liwanag at pinabibigat ang namamagang alangaang; ito ang madaling-araw; ito ang Maynila;
ito ang Maynila sa tuwing madaling-araw. Kanina lamang ay tinitigan mo ang buwang nakalambitin sa madawag na kalangitan.
Mamaya, kung sa pagtingala ay walang buwang nag-aabang sa iyo, tititigan mo ang espasyo kung saan, sa mga sukal ng iyong paghaharaya, ay iisipin mong may buwang tumititig pabalik sa iyo. Alam mo ito:
ang pagdilat ay isa lamang sa maraming anyo ng pag-asa. Nakikita mo rin ang nakikita ko: ito, ang akong nagwiwika; ito, ikaw na pilit humihinuha ng sariling kahulugan sa piling ng lahat ng nakikita; ito, ang lungsod na di makayang punan ang mga uka sa nababakbak mong puso. Kanina lamang
ay nakita ko kung paano, sa kabila ng sala-salabid na busina at huntahan ng pasahero, may isang marungis na aleng naglabas ng rosaryo, pumikit, at bumulong
nang para bang may nakaririnig. Ito, panalangin. Sabay tayong magtaka kung paanong nagkakasya ang gayong kalawak na pag-asa
Ang ganda talaga. Gandang realization, tsong. Hintayin mo, kapag matanda-tanda ka na, lilipat rin iyan sa iyo. Ikaw naman ang tanong ng kabataan, hindi ba?
Ang ganda talaga. Gandang realization, tsong. Hintayin mo, kapag matanda-tanda ka na, lilipat rin iyan sa iyo. Ikaw naman ang tanong ng kabataan, hindi ba?
byebye