abo sa dila

May iniisip ka? Oo. Ano? Ayaw kong sabihin. Baka magkatotoo.

 
Dahil makulit ka
Kilala kita. Oo, ikaw 'yun: Nagkasalubong na tayo minsan, sa LRT, sa Gotohan, sa kanto ng Aurora at Katipunan. Nagkatinginan tayo. Hindi mo ako kinausap, pero alam ko, nakilala mo rin ako. Kaya ka narito, di ba? Para sabihing, Oo, oo, ikaw nga 'yun. Naaalala kita.
O, ha, Plurk, o, ha!
Radyo? Radyo?
Libreng humirit

Mag-exercise tayo tuwing umaga
Tambay ka muna
Lokal Kolor
Ano'ng hanap mo?
Basa lang nang basa
Tropa ko

    na, mula noong 24 Enero, 2006, ang nakitambay dito

Friday, April 16, 2004
Isang nakaw na silip mula sa kalipunang Tektonik: Marahan, Di Maramdamang Pagkilos:

Despedida

Nagliliyab sa alinsangan
itong gabing bisperas ng iyong paglisan.
Gumuguhit ang alak sa lalamunan
ng mga nagsasalu-salo, dumidiretso sa sikmurang
umaasang tuloy-tuloy na ang pagdiriwang.

Sa wakas, matatapos na ang kanilang kalbaryo.
Makaalis ka lamang. Makaalis ka lamang.

Matapos mamaalam ang huling bisita,
mag-isa mong liligpitin ang pagkaing natira.
Huhugasan mo ang mga plato at baso,
wawalisin ang mga upos ng sigarilyong
nagkalat sa malagkit sa semento.
Tatagaktak ang pawis mula sa iyong noo.

Isang patak ang gagapang tungo sa iyong bibig.
Iyan ang lasa ng kanilang pag-asa.


Usapang Long Distance

May mga pananahang
hindi kayang lunasan
ng pag-uwi.

Sa bawat pagtawag mo sa telepono,
iyon ang nababanaag ko sa tinig mo.
Walang piyok, walang biyak sa pagitan
ng mga katagang nais ko sanang
singitan ng, Sandali lang,
nag-aalburuto na naman ang inaanak mo,

o kaya'y, Kumusta na?

Ngunit hindi na kita kailangang
kumustahin para malaman kung anong oras na
sa dakong iyan ng mundo,
kung gaano kasarap ang lutong Amerikano,
kung paano hindi nabibili ang boto,

kung ilang suson ng damit
ang kailangan mong isuot
dahil sa sobrang lamig.

Dito, kaibigan, papalit-palit
ang isip ng panahon. Tila di niya makilala
ang kanyang sarili-- kanina lamang
ay para akong gusgusing baryang
tinutubog ng alinsangan,
ngunit ngayon, ayan na nga't

pumapatak ang ulan.
Sumisingaw ang init
mula sa aspalto.
Tinatalukbungan ng aso
itong makipot na piraso ng lungsod
na kinalalagyan ko.

At nahaharaya ko--
ang bawat patak ng ulan,
bawat bubog ng nababasag na alangaang,
kumikintab, lumalaki. Namumuo--
kristal sa papawirin,
tanangbuhay na ikinuyom sa palad
ng isang iglap. Dumadapo, kumakagat
sa bawat kuwadrado-pulgada ng balat.

Nangungutya.
Halos parang niyebe.
posted by mdlc @ 2:02 PM  
0 Comments:
Post a Comment
<< Home
 
Nito-nito lang
Minsan
Da Bayaw Kolektib
Template by

Free Blogger Templates

BLOGGER

Salamat sa pagrereto