abo sa dila

May iniisip ka? Oo. Ano? Ayaw kong sabihin. Baka magkatotoo.

 
Dahil makulit ka
Kilala kita. Oo, ikaw 'yun: Nagkasalubong na tayo minsan, sa LRT, sa Gotohan, sa kanto ng Aurora at Katipunan. Nagkatinginan tayo. Hindi mo ako kinausap, pero alam ko, nakilala mo rin ako. Kaya ka narito, di ba? Para sabihing, Oo, oo, ikaw nga 'yun. Naaalala kita.
O, ha, Plurk, o, ha!
Radyo? Radyo?
Libreng humirit

Mag-exercise tayo tuwing umaga
Tambay ka muna
Lokal Kolor
Ano'ng hanap mo?
Basa lang nang basa
Tropa ko

    na, mula noong 24 Enero, 2006, ang nakitambay dito

Tuesday, April 20, 2004
Una kong pinangarap ang maging astronaut. Tuwang-tuwa ako noong nakita ko sa isang feature sa TV 'yung mga mamang naka-spacesuit, na mataas pa kay Michael Jordan kung tumalon. 'Yung pagpagaypay ng bandila ng Amerika (teka, may hangin ba sa buwan?) 'yung paggala ng space buggy (na Pinoy ang nag-imbento,) sa sugatang sahig ng buwan, iyon, iyon ang trip na trip kong masdan. Hindi ko naman alam dati na kailangang genius ka para maging astronaut, kailangang magaling ka sa Math at Physics, kailangang pang-Olympics ang katawan mo. Kaya minarapat kong pangaraping maging astronaut.

Pero nagbago ang lahat nang makalaro kong minsan ang anak ni Ninang Brenda na si Tootsie. Sa mga natatawa sa pangalan niya, sige lang, tumawa lang kayo. Nakakatawa naman talaga, e.

Lalaki siya, at hindi iyon ang tunay niyang pangalan. Wooshoo, sigurado akong lahat kayo, may nakakahiyang pangalan din nu'ng bata kayo, parang pangalang aso: Piton, o Jekjek, o Yanyan.

Ito ang takbo ng usapan namin ni Tootsie:

"Ano'ng gusto mong maging paglaki mo?" Uto-uto ako. Ang akala ko, curious lang talaga si Tootsie.

"Gusto kong maging astronaut. Gusto kong makapunta sa moon. Ikaw?" Siyempre, curious din ako.

"Talo ka sa akin. Paglaki ko, magiging ako si Superman." Nakupo, eksaktong kapapanood ko lang ng Superman the movie na iniri-replay sa Channel 4.

"Kaya mo 'yun?" Tanga, Mikael, hindi, hindi niya kaya iyon.

"Oo! Nagpapraktis na nga akong mag-fly ngayon, e. Pati 'yung x-ray vision. O, tingnan natin... ayun! Yellow ang panty ni Tita Josie!" Oo, malibog si Tootsie.

"Ay, talaga? Ako rin, gusto kong maging Superman." Hindi ako malibog, at least hindi noon. Inggitero lang. Ang gusto ko, lumipad. Hindi 'yung x-ray vision.

At naging ambisyon kong maging si Superman, bago maging piloto, bago maging archeologist, bago maging miyembro ng Greenpeace na ikinakadena ang sarili sa mga barko.

Naalala ko ang mga ito noong linggo, nang pumunta kami sa Tutuban ni Lijah. Doon, nakakita ako ng pambatang costume ni Superman. Ay, ay. Isa na namang gatilyo ng alaala.

Melchor ang pangalan ng pinsan ko. Bago ako payagang maging batang kalye, siya lang ang kalaro ko. Nagpupunta siya sa bahay nang may dalang mga laruan – mga tau-tauhan, baril-barilan, mga cartridge ng famicom, mga bagay na wala ako. Kung magkasawaan sa laruan, magre-wrestling kami sa ibabaw ng kama nina Erpats, hanggang sa may umiyak o may dumugo, kung alin man ang mauna.

Isang araw, narinig ko ang pamilyar niyang katok sa gusgusin naming pinto. Dali-dali kong binuksan iyon, at tumambad sa paningin ko si Superman. Si Melchor na naka-costume ng Superman, naglulunoy sa hangin ang kapa, nakapamewang, nakangiting parang sinasabing ililigtas kita, huwag kang mag-alala, ako ang bahala sa iyo. Mamatay ka sa inggit.

Dali-dali ko siyang hinatak tungo sa kuwarto nina Erpats para ipakita ang sarili kong Superman costume. Sa tayantang at alinsangan ng tag-araw na iyon, habol-hininga kong isinuot ang isang kupas na pajama, at pinatungan ng lumang brip ni Kuya. Hinanap ko sa labada ang pawisang T-shirt na binurdahan ng "S" ni Ermats, pagkatapos kinuha ang naghihimulmol kong tuwalyang pampaligo, at ibinalabal ito sa likod ko.

Isa akong payatot at kayumangging Superman. Mukha siguro akong tanga sa paningin ni Melchor noon.

Siyempre, sidekick lang ako ng tunay na Superman. Kung minsan, ako pa ang kalaban. Wala akong x-ray o infrared vision, hindi ko puwedeng pagniyebehin ang paligid ng mundong hinaharaya namin. Ako ang may kasalanan kapag may nababasag na poon, o kapag napupundi ang ilaw dahil sa kakakalampag namin sa kuwarto. Hindi ako umiiyak kapag pumuputok ang labi ko sakaling napalakas ang mga suntok ni Melchor, ang tunay na Superman. Wala akong karapatan; kayumangging Superman lang ako.

Dumating ang panahong nanawa na ako sa paglalaro sa loob ng bahay. Habang famicom at GI Joe pa rin ang nilalaro ni Melchor, dinadayo ko na ang Ipil at Anacleto para makipaglaro ng teks at dampa at trumpo. Hindi pa niya nakakalakhan ang Superman costume niya e nakikipagsuntukan na ako sa magkabilang Makata, at alam ko nang iwasan ang riles, ang Bugallon at Almeda dahil mahilig mangursonada ang mga istambay doon.

Pagkagradwyet ko ng hayskul, ibinili ako ni Ermats ng gitara. Simple lang, Lumanog lang, pero may-pick-up 'yung gitara at pinong-pino ang tunog. Isang araw, dumaan si Melchor sa bahay dahil nautusan siyang mag-abot ng kung-ano kina Erpats. Inabot niya akong naggigitara. Makalipas ang ilang araw, kumatok siya ulit para hiramin ang gitara ko, ang una kong gitara. Pinahiram ko naman.

Nang umabot ng tatlong buwan at hindi ko pa rin nakikita ang gitara ko, ako naman ang kumatok sa bahay nila, dito lang sa kanto ng Severino Reyes at Laguna. Kuku'nin ko 'yung gitara, 'ka ko. Kung hindi mo na ginagamit, 'ka ko. Namimiss ko na, e, 'ka ko.

Ang sabi niya, may tinatapos lang siya sandali, siya na ang magdadala sa amin, maya-maya. Nang pagkalipas ng ilang araw e hindi pa rin siya kumakatok, binalikan ko ang gitara. Naiwan daw niya sa bahay ng kabarkada. O sige, next time. Ilang ulit pa akong bumalik sa loob ng isang buwan, pero palaging wala, palaging wala pa siya, palaging isasauli niya, pangako. Hindi ko na siya kinulit. Gitara lang ba ang ipagpapalit ko sa dugo?

Pero isang araw, kumatok sa amin ang Uncle ko, kasama si Melchor. Kesyo pasensiya na raw, pero naipanghataw ng isang kabarkada sa kaaway ang gitara ko. Ipapagawa na lang daw nila sa Quiapo.

Ang sabi ko, aysus, kayo naman, para 'yun lang. Okey lang. Gitara lang ba ang ipagpapalit ko sa dugo? Hindi ko na sinubukang kuhanin ang gitara ko mula noon. Hindi naman ako tanga para umasang pupunta pa siya sa Quiapo para ipagawa iyon; 'yun ngang isang iskinitang layo para sabihing "sorry" e inabot siya ng kalahating taon para gawin, 'yun pa kayang Quiapo, mapuntahan niya. At saka sino bang seryosong naggigitara ang aasang pino pa rin ang tunog ng gitarang pinanghampas na sa kaaway? Putangina.

Hindi ko na siya nakita mula noon. Sa huling tsismis ng angkan, nasa China raw si Melchor ngayon, doon ipinatapon. Nakabuntis, at ipinalaglag ang bata. Nahulihan ng marijuana sa ilalim ng kama. Nakick-out ng UST.

Doon, doon siya lumilipad ngayon, doon ginagamit ang X-ray vision niya para makita kung ano ang hitsura ng puke ng singkit, doon ginagamit ang infrared vision para sunugin ang panahon. At ako, ang kayumangging Superman, narito. Narito pa rin sa lupain kung saan ang ulan ay kakulay ng kupas kong kapa, narito’t nagsusulat, nagtuturo, umaasang Panginoon, huwag, huwag naman sana akong magka-estudyanteng katulad ng pinsan kong si Melchor.


posted by mdlc @ 3:58 PM  
0 Comments:
Post a Comment
<< Home
 
Nito-nito lang
Minsan
Da Bayaw Kolektib
Template by

Free Blogger Templates

BLOGGER

Salamat sa pagrereto