abo sa dila

May iniisip ka? Oo. Ano? Ayaw kong sabihin. Baka magkatotoo.

 
Dahil makulit ka
Kilala kita. Oo, ikaw 'yun: Nagkasalubong na tayo minsan, sa LRT, sa Gotohan, sa kanto ng Aurora at Katipunan. Nagkatinginan tayo. Hindi mo ako kinausap, pero alam ko, nakilala mo rin ako. Kaya ka narito, di ba? Para sabihing, Oo, oo, ikaw nga 'yun. Naaalala kita.
O, ha, Plurk, o, ha!
Radyo? Radyo?
Libreng humirit

Mag-exercise tayo tuwing umaga
Tambay ka muna
Lokal Kolor
Ano'ng hanap mo?
Basa lang nang basa
Tropa ko

    na, mula noong 24 Enero, 2006, ang nakitambay dito

Tuesday, June 28, 2005
Hindi ko alam kung bakit nasa baba ang mga entry nitong blog ko. Dati naman hindi ganito. Ang labo; sumpungin talaga.

***

Privilege of Being
Robert Hass

Many are making love. Up above, the angels
in the unshaken ether and crystal of human longing
are braiding one another's hair, which is strawberry blond
and the texture of cold rivers. They glance
down from time to time at the awkward ecstasy--
it must look to them like featherless birds
splashing in the spring puddle of a bed--
and then one woman, she is about to come,
peels back the man's shut eyelids and says,
look at me, and he does. Or is it the man
tugging the curtain rope in that dark theater?
Anyway, they do, they look at each other;
two beings with evolved eyes, rapacious,
startled, connected at the belly in an unbelievably sweet
lubricious glue, stare at each other,
and the angels are desolate. They hate it. They shudder pathetically
like lithographs of Victorian beggars
with perfect features and alabaster skin hawking rags
in the lewd alleys of the novel.
All of creation in offended by this distress.
It is like the keening sound the moon makes sometimes,
rising. The lovers especially cannot bear it,
it fills them with unspeakable sadness, so that
they close their eyes again and hold each other, each
feeling the mortal singularity of the body
they have enchanted out of death for an hour or so,
and one day, running at sunset, the woman says to the man,
I woke up feeling so sad this morning because I realized
that you could not, as much as I love you,
dear heart, cure my loneliness,
wherewith she touched his cheek to reassure him
that she did not mean to hurt him with this truth.
And the man is not hurt exactly,
he understands that life has limits, that people
die young, fail at love,
fail of their ambitions. He runs beside her, he thinks
of the sadness they have gasped and crooned their way out of
coming, clutching each other with old, invented
forms of grace and clumsy gratitude, ready
to be alone again, or dissatisfied, or merely
companionable like the couples on the summer beach
reading magazine articles about intimacy between the sexes
to themselves, and to each other,
and to the immense, illiterate, consoling angels.
posted by mdlc @ 8:48 PM   3 comments
Naglalakad ako noong isang gabi, pauwi, galing sa friendly neighborhood Internet shop, dito sa kanto ng Batangas, malapit sa Avenida. Umaambon noon.

Tapos nakakita ako ng manok. Puti siya, puting-puti dapat, pero merong mga itim na marka sa balahibo niya, galing sa grasa at langis at alikabok ng maawaing lungsod na ito. Sa maikling stretch 'to ng kalye Misericordia, sa may iskinita nina Oloy. Kung mahalaga ang detalyeng awa o malasakit o simpatiya ang salin ng salitang Misericordia, kung mahalaga ang detalyeng naawa ako sa manok, hindi ko alam.

Tapos tinitigan niya ako. Tinitigan ko rin siya. Nagmamakmakmakurk siya.

Dahan-dahan nang lumalakas ang ulan nito.

Tapos tumawid siya ng kalsada.

Sa puntong ito, may ilang bagay na pumasok sa isipan ko:

1. Alam ninyo 'yung email na kumalat dati, 'yung mga sagot kuno ng kung sinu-sino sa tanong na "Why did the chicken cross the road?"

Naaalala ninyo 'yung sagot kuno ni Hemingway? Ako, naaalala ko; 'yun nga lang ang naaalala ko, e. Sabi niya:

"To die. In the rain."

2. Tangina, may manok pa palang gumagala sa Maynila.

3. Tangina, sinisipon kaya ang mga manok?

4. Tangina, ang lakas ng ulan, papaano kaya akong uuwi?

5. Tangina, putangina, bahala na.

6. Makmakmakurk, makmakurk, makurk, makurk.

***

May pinabasang tula si Naya, na sa kasawiang-palad e hindi ko dala ang kopya ngayon at wala akong makitang kopya sa web. Matapos ding basahin ni Marie ang tula, sabi niya, Naisip mo bang kahit buong buhay kang magsulat e hindi ka makakasulat ng ganyang tula? 'Yung ganyang kaganda?

Dalawa ang sagot ko rito: 1. Sabi nga ni Gamalinda, "and this is the source/ of all my grief." 2. Kailangan nating umasa na hindi magiging maigsi ang mga buhay natin, para malaman kung makakasulat nga tayo ng ganu'n o hindi.

***
1. Mayroon ba sa inyong hindi nagbura nu'ng forwarded email dati, 'yun ngang tungkol sa "Why did the chicken cross the road?" Paki-email naman sa akin.

2. Ipo-post ko bukas o mamaya 'yung tulang ipinabasa sa akin ni Naya.

3. Masarap mag-dyip nang madaling-araw.
posted by mdlc @ 2:06 PM   0 comments
Sunday, June 19, 2005
Anakanamputa. Kagabi, sa Fete de la Musique: kahit saan, pawis. Pawis ng mga jologs na nagrambulan sa may Rock Stage, mga jologs na naghahabulan papalabas ng Alternative Stage, pawis ng mga nakakabuwisit lang talaga, mga walang pakundangan sa kapwa nilang gustong makinig lang. Pawis ng mga kasamang nakapila sa Blues Stage na di naman din nakapasok dahil sa pawisan ding guwardiyang nagsasabing punong-puno na po sa itaas. Pawis sa noo ko na pilit kong iniibsan ng nagpapawis na bote ng Pilsen sa Jazz stage, pawis sa kilikili kong lalong nanlagkit nang binayaran ang beer na tag-sietenta pesos, pawis ng mga anak-mayamang ngumingiti-ngiti at tumatangu-tango habang nag-iimprov si Jun Cadiz at naglalaro ng mga pantig si Skarlet. Pawis sa kilay nu'ng nabilhan ko ng New American Review, 1969, na may lamang Mark Strand at Robert Bly at Stanley Kauffman, para sa treinta pesos, pawis niya nang pilit kong tinawaran ang Microserfs ni Douglas Coupland, pawis sa gilid ng mga labi niya nang napangiti na lamang siya at pumayag at kinuha ang bayad ko. Pawis ng mga Fil-Am sa Hip-Hop Stage, na nagbabattle a la 8 mile, pawis sa maninipis na sando nila nang mag-angasan lang sila at maghiritan, pawis sa naha-high-blood na batok ko habang naaalala ang blog entry ni Carl ukol sa local hip-hop scene. Pawis sa World Stage nang sabay-sabay na nakikikanta ang lahat ng pawisang nilalang sa sansinukob sa Tropical Depression, pawis sa dulo ng daliri ni Sancho habang tumutugtog, pawis sa talampakan ng lahat ng taong nakinig. Pawis na naipon sa maliit na pitak ng lupang iyon habang unti-unting numinipis ang mga tao tungo sa kung saan man dinadala ng hangin at madaling-araw ang huling alingawngaw ng Pinikpikan. Pawis na dinalangin kong mahulog mula sa langit, pawis na hinaraya kong kumawala sa kulapol ng mga ulap nang di na ako makatiis sa pawis. Pawis sa mga palad ng kaibigang kinamayan at masinsing tinitigan, mga kaibigang matagal nang di nakita at matagal pa uling di makikita. Pawis sa palad. May isang kamay na ninanais pang hawakan. Pawis sa palad.

***

Anaknamputa. Ewan. Nakauwi na nga't lahat, 'eto pa rin. Tanginang hangover 'to. Dahil nagpangako ako. Bahala na kayo.

Dumaguete, Sa Pagitan

May mga pananahang hindi kayang lunasan
ng pag-uwi. Kung ano ang pag-uwi,
hindi ko alam. Kung ano ang aking nalalaman?
Matalas ang mga kanto sa lupalop ng mga pagitan.
Sa pagitan ng laot at dalampasigan,
pinupunit ng mga alon ang namumuong alinsangan.
Hinihiwa ng mga sinag ang naghihimulmol na kalawakan.
Sa kabila ng dalampasigan, may isang lungsod
na dinarantayan ng dagat. Wala ako roon;

narito ako't gumugunita: Sa pagitan
ng pananatili at paglisan, may isang iglap
ng alinlangan. Nakalisan na ako, ngunit mapikit lamang
ay dumaragan sa alaala ang lungsod na iyon:
ang pasahan ng liwanag sa pagitan ng mga araw,
ang maikling promenada sa lamlam ng takipsilim,
ang buntong-hiningang maya't maya kung dumalaw.
Sa pagitan ng paglimot at gunita,
may pagnanasang magwika: May mga pananahan
na di kayang lunasan ng pag-uwi.
Kung ano ang pag-uwi, hindi ko alam,

marahil, hindi ko na malalaman. Kung ano ang pananahan?
Itong tinik na nakasilid sa dibdib, tumutubo,
umuukit ng titik at pagnanasang makabalik.
Sa pagitan ng lantsa at ng hinahapunan nitong daungan,
may lubid na nilulumot, binabakbak ng tubig-alat.
Sa pagitan ng gunita at pagwiwika,
may isang lungsod na dinarantayan ng dagat.
May isang lungsod na dinarantayan ng dagat
nasasabi ko ito nang di napapipikit,

pagkat tumindig na ako kung saan nababali
ang tubig, at tinanaw ang—alin? Wala
kundi ang mga butil na nagkumpol sa aking mga paa,
parang mga lungsod na kumikinang
sa abot-tanaw na iisang dipa.
posted by mdlc @ 5:26 PM   2 comments
Friday, June 17, 2005
Dahil sa tuwing bubuksan ko ang telepono ko (matapos siyang maubusan ng baterya o mag-hang o mabagsak at lumambitin sa bingit ng pagkasira,) ang welcome message e "O, kumusta? May nagbago na ba?"

Dahil naghalungkat ako ng mga lumang papel, at nakita ko ang kopya ng tulang ito. Dahil nakasulat ako ng kapirasong tula, na hindi pa tapos. Dahil pangakong ipapaskil ko rito 'yun sakaling matapos.

Dahil tapos na ang tag-araw. Dahil tag-ulan na nga talaga. Dahil sa tuwing kukulimlim ang ulap, ang unang pumapasok sa isip ko ay, "Wala akong payong; paano kaya akong uuwi?" at ang susunod na pumapasok sa isip ko ay, "Basta, basta."

Dahil hindi naipapaliwanag ang lahat. Dahil ang basang lansangan ay maganda, ang umaga ay maganda, ang lumipas nang alinsangan at ang pangako ng hamog ay maganda. Ang maganda ay maganda.

As One Listens to the Rain
Octavio Paz

Listen to me as one listens to the rain,
not attentive, not distracted,
light footsteps, thin drizzle,
water that is air, air that is time,
the day is still leaving,
the night has yet to arrive,
figurations of mist
at the turn of the corner,
figurations of time
at the bend in this pause,
listen to me as one listens to the rain,
without listening, hear what I say
with eyes open inward, asleep
with all five senses awake,
it's raining, light footsteps, a murmur of syllables,
air and water, words with no weight:
what we are and are,
the days and years, this moment,
weightless time and heavy sorrow,
listen to me as one listens to the rain,
wet asphalt is shining,
steam rises and walks away,
night unfolds and looks at me,
you are you and your body of steam,
you and your face of night,
you and your hair, unhurried lightning,
you cross the street and enter my forehead,
footsteps of water across my eyes,
listen to me as one listens to the rain,
the asphalt's shining, you cross the street,
it is the mist, wandering in the night,
it is the night, asleep in your bed,
it is the surge of waves in your breath,
your fingers of water dampen my forehead,
your fingers of flame burn my eyes,
your fingers of air open eyelids of time,
a spring of visions and resurrections,
listen to me as one listens to the rain,
the years go by, the moments return,
do you hear the footsteps in the next room?
not here, not there: you hear them
in another time that is now,
listen to the footsteps of time,
inventor of places with no weight, nowhere,
listen to the rain running over the terrace,
the night is now more night in the grove,
lightning has nestled among the leaves,
a restless garden adrift-- go in,
your shadow covers this page.
posted by mdlc @ 3:33 PM   0 comments
Monday, June 13, 2005
Meat Shop Renga #1
(12 June 2005)


I knew this. I'm trying to find out
why I did. The light tampers the wires,
coaxes them into presence. I see them.
I like their disarray.
Like wet hinges,
open the door and they'll scream.
Oh, remembering. Oh, forgetting
and trying to remember. Oh, this yearning
for rain.


There was a time when I did not know
how to die.

Now I cannot forget: the secret of rain,
like a kiss.


It's the unpredictability of weather,
its wavering, that is essential

to trace this coming, going,
your voice like a wave, like a ripple


in my ear. I am learning to cross
this wire of words, cradled by clouds

of relief, of white spaces. If only
we could hold each other like that.


(Joel Toledo, Mikael de Lara Co, Arkaye Kierulf, Marie La Viña, Naya Valdellon)

***

Meat Shop Renga #2
(12 June 2005)

Hello, hi. I am writing to you
because last night I looked
outside my window
and remembered your hair.

The cadence of black,
the silent curls. Some cloud.
Hello, hi. My hands grow
new hands. I'm tracing lines,
multiple lines. Stroking hair
between thumb and forefinger,
the strands finding their way
to my lips like words others whispered
into tree trunks, crawling

home. Hello. Hi. Where you are--
is there a window? Do you

see me? Through this window
catching a whiff of your
unwashed hair. There is a strand,
there is a hand, I cannot hold.


(Arkaye Kierulf, Joel Toledo, Naya Valdellon, Mikael de Lara Co, Marie La viña)
posted by mdlc @ 3:32 PM   1 comments
Sunday, June 12, 2005
Magsimula Lamang
Joel Toledo

Only begin, and the rest will follow.
--- David Wagoner, “The Source”

Ninanais kong sabihin sa iyo, matagal-tagal na rin,
Kung gaano akong katakot sa panahong ito, sa mga natutulog niyang katawan.
Sa kung-saan, binubuksan ang isang lumang bintana at ang kargadong hangin
Ay sinisimulan ang kanyang palagi, muling pag-angkin sa mga lupalop,
Ibinubulong ang kanyang maraming pangalan sa mga kasangkapan,
Sinasagi ang mga ito sa mumunting pagkilos. Sa buong kapaligiran,
Ang mga agiw ay sumasaliw sa himig ng hangin.
Isang gagambang nakaramdam ng biglang pagbabago
Ang kumaripas muli tungo sa mga anino.

Mayroong dumating. Hinubad niya ang kanyang sumbrero.
Tumingin sa paligid, tinimbang ang arkitektura.
Pinatakbo niya ang mga daliri sa bawat bagay, pinangalanan ang mga ito.
Naglalakad siya tungo sa bintana, at ang kanyang mga hakbang ay nag-iiwan ng malalalim,
Malilinaw na bakas sa sahig, gumagawa ng malalalim, malilinaw na tunog.

Maaaring nakikita mo na ito. Pansinin kung paanong ang mga oras
Ay ang tanging di lumilisan, kung paanong ang mga ibon sa labas
Ay kakaibang tunog lamang ang ginagawa. Ang dating pamilyar,
binibigyang-daan ang pansariling kadiliman. Bumangon ka.
Dumudulas ang pangkaraniwang mga araw.
Lumapit ka sa bintana. Upang isang araw

Maaaring magising ako sa tunog ng mga hakbang, parang pag-uwi.
“Papasukin mo ako,” sasabihin ko. “Hayaan mo aking makisalo sa mahaba mong kalungkutan.”

(salin ni Mikael de Lara Co)
posted by mdlc @ 1:43 PM   2 comments
Friday, June 10, 2005
Ang kuwento, sinilip ko 'yung blog ni Spin, andyan sa kanan 'yung link, kung gusto ninyong silipin. Tapos ang ganda nu'ng tulang nakapaskil du'n, ang ganda talaga, ang pamagat "Credo," isinulat ni Andrew Zawacki. Dahil nga nagandahan ako naghanap pa ako ng iba pang tula nitong si Zawacki; wala akong makita. Naisip kong pumunta du'n sa blog ni Naya, dahil du'n may link sa plagiarist.com, na maganda-ganda ring database ng mga tula. Hinanap ko si Zawacki doon, sa ilalim ng letrang "Z." Wala pa rin si Zawacki, pero may isa pang pangalan du'n. Hindi ko kilala, pero ano ba naman ang mawawala, di ba, isang click lang naman, malay ko ba kung magugustuhan ko 'yung tula. Kaya ikinlick ko nga 'yung isa du'n sa mga tula sa ilalim nu'ng pangalang nagsisimula sa letrang Z, na hindi Zawacki, a hindi Zawacki.

At nagustuhan ko 'yung tula.

Try to Praise the Mutilated World
Adam Zagajewski

Try to praise the mutilated world.
Remember June's long days,
and wild strawberries, drops of wine, the dew.
The nettles that methodically overgrow
the abandoned homesteads of exiles.
You must praise the mutilated world.
You watched the stylish yachts and ships;
one of them had a long trip ahead of it,
while salty oblivion awaited others.
You've seen the refugees heading nowhere,
you've heard the executioners sing joyfully.
You should praise the mutilated world.
Remember the moments when we were together
in a white room and the curtain fluttered.
Return in thought to the concert where music flared.
You gathered acorns in the park in autumn
and leaves eddied over the earth's scars.
Praise the mutilated world
and the grey feather a thrush lost,
and the gentle light that strays and vanishes
and returns.

Translated by Renata Gorczynski
posted by mdlc @ 2:36 PM   0 comments
Thursday, June 09, 2005
Ang teorya ko, lahat naman ng tao may saltik, may topak, may kani-kaniyang kabaliwan, kahit papaano. Naalala ko, noong college, mayroon akong sobrang terror na teacher sa Botany. Nasa laboratory kami noon, sa harap ako nakaupo, tapos siya 'yung tipo ng teacher na umiikot-ikot habang naglelektyur. May hawak akong scalpel noon, at talagang nilaro ko pa sa utak ko 'yung scenario: sa mismong iglap na lumagpas siya sa akin sa paglalakad niya, tatayo ako, pupunta sa likod niya, at ibabaon ang scalpel sa ilalim ng kaliwang tainga niya, at dahan-dahang kakaladkarin 'yun papunta sa ilalim ng kanang tainga. Tapos maglalakad ako papalabas ng kuwarto nang parang walang nangyari, habang dumuduwal at nag-iiyakan at nakanganga ang lahat ng kaklase ko sa diri at sa pagkabigla. Tapos hindi na ako magpapakita sa kahit sino, habambuhay.

Minsan naman habang namimili lang sa palengke o nagbabayad ng pamasahe. May mga pukenangina lang talagang di makausap nang matino, 'yung puwede namang sabihin nang maayos ang dapat sabihin e kailangan pang pasigaw o pagalit. 'Yun 'yung mga gusto kong i-armbar, i-stone-cold stunner, o mas mainam, dukutin ang mga mata nang gamit ang kalawanging kutsara.

Pero, 'yun nga, di ko naman ginagawa. Ang iniisip ko, siguro, lahat tayo, umaabot sa puntong high-blood, 'yung puntong gusto mo na lang manakit o magpakabaliw, ipagwalang-bahala ang lipunang ginagalawan mo. At kung lahat tayo, naiisip 'yun, pero hindi lahat tayo, ginagawa, tangina, ang weirdo ko kung magpapakita ako ng saltik ko, 'no. Madaling mag-isip ng mga bagay-bagay, madaling mangarap, o magsakonsepto. Kapag itatawid mo na ang noumenal patungo sa phenomenal realm, du'n nagkakatalo. Kasi mamumulat ka sa katotohanang hindi ka nag-iisa sa mundo.

Pasok siguro dito 'yung autonomy na tinatawag, siguro, 'yung tunay na self-legislation. Kung tama ang pagkakaalala ko, may binanggit na si Kant tungkol dito. Huwag kang gagawa ng mga bagay na ayaw mong gawin ng kapwa mo. At ang bawat gagawin mo, isipin mo muna kung okey lang sa 'yo kung ang kapwa mo naman ang gumawa nito. Medyo ganu'n yata 'yung categorical imperative niya. Sa totoo lang, simple lang 'yun-- may Intsik na rin 'atang nakaisip nu'n, dating-dati pa.

At kung naisip na 'yun ni Kant ilandaang taon na ang nakakalipas, kung naisip na ng isang Intsik libong taon na rin ang nakaraan, ang labong hindi pa maintindihan 'yun ng ibang tao, ngayong itinuturing na tayong lahat na astig at sibilisado.

May mga kakilala akong ganu'n, e, may mga naririnig ring kuwento, mga kakilala ng kakilala, kung sinu-sino. Putangina, mehn; sabi nga ng isang kaibigan: sa totoo lang, alam nila 'yung ginagawa nila, 'tong mga topak na 'to. Pinaplano 'yun, hinahabi nang parang kuwento. Para makuha nila ang maximum amount ng pansin na makukuha nila. Pero, sa huli, sila lang din ang nagmumukhang tanga. 'Yun yata ang di nila gets.

Parang may sariling quality-assurance ang lipunan. Manners lang 'yan. Decorum. Hindi ka maglalakad nang nakahubo't hubad sa kalsada, dahil makaka-offend ka ng sensibilidad ng kapwa mo, na kabilang sa lipunang ginagalawan mo, na may sariling nakasanayan, may sariling norm. Kung susundin mo lang nang susundin ang gusto mo, nang walang pakialam sa sensibilidad ng kapwa mo, self-centered ka, maramot. Hindi ka rebelde; simpleng bastos ka lang. Ang punto ko siguro: sabi ko nga, lahat naman tayo may saltik. Iba-iba lang ang hangganan ng hiya para sa atin, 'yun bang civility; may mga mas sensitibo sa pag-offend sa kapwa nila. May mga hindi.

Minsan pinagbibigyan natin ang sarili natin, kapag pakiramdam natin may utang sa atin ang mundo, na lilipas at lilipas din kapag nanumbalik na tayo sa kalmadong pag-iisip, kapag steady na ulit matapos ang isang matinding emotional extreme. Minsan naglalakad ako sa abandonadong kalye matapos ang sobrang bad trip na araw, sisigaw ako, "Tang-ina mo, world!" O kaya kapag lasing, tapos di maganda ang timpla ng mga pangyayari sa buhay, papasok ako sa banyo at susuntukin nang susuntukin ang pader hanggang sa mamaga ang mga kamao ko.

Pero, matapos nu'n, pag steady na? Iniisip ko, siyet, sana walang nakakita. Siyet, nakakahiya. Kasi okey lang naman talaga ako, e.

At, ang nakakatawa? 'Yung mga topak na nabanggit ko, ganu'n din. Matapos nang matitindi nilang pagwawala, sasabihin nila, Sorry. Hindi tama. Pasensiya na.

Ako naman, bilang (kahit papaano'y) nakakaintindi, sasabihin ko, okey lang, okey lang.

Kasi 'yun ang gusto nilang marinig.

Na, matapos nang lahat, tatanggapin uli sila ng lipunan na wala naman talagang magagawa kundi tanggapin sila.
posted by mdlc @ 3:42 PM   6 comments
Monday, June 06, 2005
Dahil ang sabi sa akin ng mga matatanda, "Kung hindi mo matukoy ang sasabihin mo, pero may gusto ka talagang sabihin, hayaan mong iba ang magsalita para sa iyo:"

Anna Begins
Counting Crows

My friend assures me: "it’s all or nothing,"
I am not worried- I am not overly concerned.
My friend implores me: "For one time only,
make an exception." I am not worried.

Wrap her up in a package of lies,
send her off to a coconut island.
I am not worried - I am not overly concerned
with the status of my emotions,
"Oh," she says, "we're changing."
But we're always changing.
It does not bother me to say

this isn’t love;
because if you don’t want to talk about it then
it isn’t love,
and I guess I’m going to have to live that
but I’m sure there’s something in a shade of gray,
something in between,
and I can always change my name if that’s what you mean

My friend assures me, "It’s all or nothing,"
but I am not really worried,
I am not overly concerned.
You try to tell yourself the things you try tell yourself to make
yourself forget--
to make your self forget.
I am not worried.

"If it’s love," she said,
Then we're gonna have to think about the consequences.
She can’t stop shaking and I can't stop touching her and this time...

When kindness falls like rain,
it washes her away and Anna begins to change her mind
"These seconds when I’m shaking leave me shuddering
For days," she says.
And I’m not ready for this sort of thing.

But I’m not gonna break,
and I’m not going to worry about it anymore.
I’m not gonna bend and I’m not gonna break and
I’m not gonna worry about it anymore.

It seems like I should say as long as this is love...
But it’s not all that easy so maybe I should just
snap her up in a butterfly net-
pin her down on a photograph album;
I am not worried
I’ve done this sort of thing before.

But then I start to think about the consequences
because I don’t get no sleep in a quiet room and this time...

When kindness falls like rain
It washes me away and Anna begins to change my mind.
And every time she sneezes I believe it’s love
And oh, Lord... I’m not ready for this sort of thing

She's talking in her sleep-- it's keeping me awake,
and anna begins to toss and turn.
And every word is nonsense but I understand it and
Oh, Lord. I'm not ready for this sort of thing.

Her kindness bangs a gong
It’s moving me along and Anna begins to fade away.
It s chasing me away.
She dissappears, and Oh, Lord
I’m not ready for this sort of thing.

***

Dahil ganu'n talaga ang buhay:

The Vanishings
Stephen Dunn

One day it will vanish,
how you felt when you were overwhelmed
by her, soaping each other in the shower,
or when you heard the news
of his death, there in the T-Bone diner
on Queens Boulevard amid the shouts
of short-order cooks, Armenian, oblivious.
One day one thing and then a dear other
will blur and though they won't be lost
they won't mean as much,
that motorcycle ride on the dirt road
to the deserted beach near Cadiz,
the Guardia mistaking you for a drug-runner,
his machine gun in your belly—
already history now, merely your history,
which means everything to you.
You strain to bring back
your mother's face and full body
before her illness, the arc and tenor
of family dinners, the mysteries
of radio, and Charlie Collins,
eight years old, inviting you
to his house to see the largest turd
that had ever come from him, unflushed.
One day there'll be almost nothing
except what you've written down,
then only what you've written down well,
then little of that.
The march on Washington in '68
where you hoped to change the world
and meet beautiful, sensitive women
is choreography now, cops on horses,
everyone backing off, stepping forward.
The exam you stole and put back unseen
has become one of your stories,
overtold, tainted with charm.
All of it, anyway, will go the way of icebergs
come summer, the small chunks floating
in the Adriatic until they're only water,
pure, and someone taking sad pride
that he can swim in it, numbly.
For you, though, loss, almost painless,
that Senior Prom at the Latin Quarter—
Count Basie and Sarah Vaughan, and you
just interested in your date's cleavage
and staying out all night at Jones Beach,
the small dune fires fueled by driftwood.
You can't remember a riff or a song,
and your date's a woman now, married,
has had sex as you have
some few thousand times, good sex
and forgettable sex, even boring sex,
oh you never could have imagined
back then with the waves crashing
what the body could erase.
It's vanishing as you speak, the soul-grit,
the story-fodder,
everything you retrieve is your past,
everything you let go
goes to memory's out-box, open on all sides,
in cahoots with thin air.
The jobs you didn't get vanish like scabs.
Her good-bye, causing the phone to slip
from your hand, doesn't hurt anymore,
too much doesn't hurt anymore,
not even that hint of your father, ghost-thumping
on your roof in Spain, hurts anymore.
You understand and therefore hate
because you hate the passivity of understanding
that your worst rage and finest
private gesture will flatten and collapse
into history, become invisible
like defeats inside houses. Then something happens
(it is happening) which won't vanish fast enough,
your voice fails, chokes to silence;
hurt (how could you have forgotten?) hurts.
Every other truth in the world, out of respect,
slides over, makes room for its superior.
posted by mdlc @ 1:04 PM   1 comments
Saturday, June 04, 2005
Tangina. Nakalabintatlong bote/can ng beer ako kagabi kina Anina. Sa awa ng Diyos, nakauwi naman ako nang buo pa rin. Sinusubok ko pa ring mag-adjust dito-- 'yung hindi nalalakad ang lahat, hindi five minutes away, 'yung wala kang sinisilip-silip na dagat.

Tsaka balik na naman sa mga problema. Ang saya, saya, saya. May kapakshetan sa bahay na kanina ko lang nalaman. Mga kapakshetan, na ayaw sana nilang sabihin sa akin para di ko na problemahin. Putcha, mehn, di na naman ako bata na dapat iliban sa problema. Lalo na kung kaya kong tumulong sa solusyon.

Ewan. Malas nga siguro ang labintatlo. Dapat bumira pa ako ng isang bote, para naligaw na ako nang husto kagabi.

***

Natutunan ko na: kapag may hawak akong breds, dapat hindi ako nagpipigil bumili ng mga bagay na mahahawakan, 'yung hindi mauubos. Kasi, kung hindi, unti-unti lang ding malalagas 'yung pera ko, maipapang-inom, naipapangkain sa kung saan-saan (na otherwise e hindi ko kakainan,) basta't nawawala lang nang di napapansin, sing-natural lang ng pag-ikot ng mundo, di-namamalayan, pero nangyayari pa rin. Sinisimplehan ako ng panahon.

Kaya nga bukas e bibili na ako ng mga bookshelf, dito sa may Abad Santos. Mura ang furniture du'n, e. Naaawa na ako sa mga libro ko, baka anayin 'yung mga hindi na magkasya sa bookself. Nag-splurge pa ako sa libro nitong mga nakaraang araw. Bumili ako ng tatlo kay Joel, o sa kaibigan niya; dalawang Coupland at 'yung Palahniuk na di ko pa nababasa at sabi ni Gelo e, para sa kanya, da best. Tingnan nga natin, kasi para sa akin, ang da best 'yung Choke, e.

At kahapon, matapos manood ng Revenge of the Sith, na ang daming korning linya, pero maganda, at pagbibigyan mo na ang mga korning linya, kasi aasahan mo bang kolokyal ang wika nila kung alam mo na ngang nangyari 'yun long ago in a galaxy far, far away... ampota, nasa'n na nga pala ako? Ayun, kahapon, matapos manood ng sine kasama si Erpats, pumasok ako sa Fully Booked du'n sa Gateway at nakakita ng isa pang Palahniuk. Na, dahil nga may breds naman ako, e hindi ko na masyadong pinanghinayangan. Tutal, 'ka ko sa sarili ko, nakatipid naman ako du'n sa mga librong galing kay Joel.

Ayun nga, 'yung Palahniuk na nabili ko e 'yung koleksyon ng mga non-fiction niya, na ang pamagat e, tentenenen-- Non-Fiction (True Stories). Gagu, ang galing talagang magsulat at mag-isip nitong si Palahniuk. Bilang pansara nitong entry na 'to, sasampolan ko kayo, mula du'n sa Introduction:

"...In so many ways, these places-- support groups, twelve-step recovery groups, demolition derbies-- they've come to serve the role that organized religion used to. We used to go to church to reveal the worst aspects of ourselves, our sins. To tell our stories. To be recognized. To be forgiven. And to be redeemed, accepted back into our community. This ritual was our way to stay connected to people, and to resolve our anxiety before it could take us so far from humanity that we would be lost.

"In these places I found the truest stories. In support groups. In hospitals. Anywhere people had nothing left to lose, that's where they told the most truth."
posted by mdlc @ 3:14 PM   0 comments
Friday, June 03, 2005
Kung gusto ninyo ng mga astig na bagong-tayong blahg, mehn, recommended 'yung kay Gelo at kay Ken. Nakalink diyan sa kanan (na, sa di-mawaring kadahilanan, e nasa babang-babang-baba, sa ilalim pa ng mga entry.)

Kung gusto ninyo ng astig na parang-blog, pero hindi, basta, at kung mahilig kayong magbasa ng astig na Tagalog lab poems, silipin n'yo 'yang r.i.p. kulas talon, nasa kanan (baba) ulit, sa ilalim ng "madaling maligaw."

Kung gusto ninyong uminom ng beer at may pera kayong panlibre, text n'yo lang ako.

Kung gusto n'yong magbasa ng mga lumang blahg na may astig na update, punta kayo kina Carl Bayaw at kay Yol.

Kung gusto ninyo ng world peace, matulog na lang kayo, o kaya umutot.

Kung gusto ninyong manood ng astig na tugtugan at makinig ng astig na mga tulang binabasa ng mga astig na makata; kung ka-batch kayo ni Carl sa katatapos lang na UP workshop sa Baguio, punta kayo sa Conspiracy sa darating na Martes.

Kung gusto n'yo kaming mapakinggan nang full-set, punta kayo sa June 23 sa Purple Haze, sa Marikina, dahil may dalawang linggo kaming pahinga, para, hopefully, sa wakas e makapag-record.

Kung gusto ninyo ng masarap na manok, punta kayo sa Dumaguete.

Kung may sweet tooth kayo at mahilig sa masarap na mga cakes at pastries, punta kayo sa Bacolod, hanapin ninyo 'yung Caleya.

Kung gusto n'yong huwag makaring ng mga malungkot na kuwento, huwag n'yo kong aayain mag-inuman sa mga susunod na araw.

Kung gusto n'yong matulog, sige lang.

Kung gusto n'yong sabihin sa aking, Hoy, tama na, we get your point-- hindi na kailangan, hehe. Titigil na ako.
posted by mdlc @ 8:05 PM   3 comments
Nito-nito lang
Minsan
Da Bayaw Kolektib
Template by

Free Blogger Templates

BLOGGER

Salamat sa pagrereto